شیره توت

توت، توث به عربى آن را: فصاد.

به فارسى: شاه توت، توت ترش، توت شيرين.

يونانى: مراو، سومامعن.

سنسكريت: توت، ثود، يرهم كاشته و اسامى ديگر.

هندى: توت، شهتوت، جليبا.

انگليسى:.mulberry ,white mulberry.

روايت:

قال رسول اللّه صلى الله عليه و آله: و التوت الابيض قريب منه و لكنه اقل تغذية و اضر بالمعدة.

پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود: و توت سفيد نزديك به آن (سياه) است. اما مواد غذايى آن كمتر و ضررش براى معده بيشتر است.

خواص:

ميوه درختى است كه به فرانسوى‏mure از شيره شاخه ‏هاى جوان و برگ آن براى رفع بى حسى دست و پا استفاده می ى‏شود. خنك كننده و تب‏بر، چشمها را درخشان مى‏ سازد.

براى سرماخوردگى سخت، سرفه، قرمزى و التهاب چشم تجويز مى‏ شود. ميوه توت سفيد براى معالجه روماتيسم، ميوه و پوست و ريشه توت همه آنها مقوى و تونيك و نيرو بخش و مدر. و براى نرم كردن سينه، رفع سرفه، آسم، عوارض سل و ساير ناراحتى‏هاى سينه‏ اى و استسقا و روماتيسم مفيد مى‏ باشد.

شیره توت تصفيه كننده خون، خنك كننده و محلل است. رفع تشنگى و نيرو بخش، براى كبد، چاق مى ‏كند. تقويت نيروى جنسى مفيد است. حدت خون را تسكين مى‏ دهد. عوارض صفرا را از بين مى ‏برد ورمهاى گرم حلق و حنجره را رفع مى ‏كند.شیره توت اشتها را بيدار مى ‏كند. غرغره با آب يا رب آن براى زخمهاى بد جوشهاى دهان تحليل ورم حلق كام زبان و تقويت آنها مفيد است. براى زخم روده و اسهال گرم و اسهال خونى دم كرده آن براى اخراج كرم كدو و دفع سموم مفيد مى‏ باشد.

گيرنده و سردى بخش است. افشره توت و بويژه اگر به صورت نيم پخته باشد بسيار گيرنده است. توت سيلان مواد را به ‏سوى اندامان منع مى‏ كند و در اين زمينه نارسيده‏اش موثرتر است.

اگر برگ توت را با برگ انگور و برگ انجير سياه در آب باران بپزند موى را سياه مى‏ كند. شاه توت ورم دهان و گلو را شفا مى‏ دهد برگش داروى خناق و ذبحه سينه است‏.

افشرده برگ شاه توت را در دهان گردانند درد دندان از بين مى‏ رود كسانى كه معده شان تباه است نبايد بخورند.

مزاج: توت شيرين گرم و تر و توت ترشى شامى (شاه توت) مايل به سردى و رطوبت است.

توت سفيد: ملين و مدر بول است و چون بخورند زود از معده مى‏گذرد اما دير از روده بيرون مى‏ آيد. بول را براند اما براى معده بد مى ‏باشد. و بايد كه پيش از طعام بخورند و بعد از آن سكنجبين بياشامند. اگر ورق برگ آن و ورق انجير سياه و ورق انگور به آب باران بجوشانند و موى را با آن بشويند سياه گرداند. و چون بكوبند و با زيت بياميزد و ضماد كنند بر سوختگى آتش نافع بود.