میخک

میخک گياهى است داراى شاخه‏هاى بلند و برگهاى باريك و دراز، گلهايش درشت به رنگهاى سرخ و بنفش و سفيد در سر شاخه‏ها مى‏رويد و اقسام مختلف دارد، يك قسم آن بوته‏اش كوچكتر و داراى گلهاى ريز و خوشبو، قسم ديگر آن داراى گلهاى ريز بى بو است. در ميان كردها از آن براى تسكين درد دندان استفاده مى‏ كنند.

میخک درختچه‏اى است كه هميشه سبز است و در جزاير ملوك و آنتيل مى‏رويد و آن را در همان حال غنچه بودن مى‏چينند و در آفتاب خشك مى ‏كنند.

مزاج آن در درجه دوم گرم و خشك است.

میخک داراى بوى معطر و طعم تند و سوزنده است. در اغذيه آن را به‏عنوان ادويه استعمال مى‏ كنند. و چون داراى خواص مقوى، هضم كننده و معطر است. در طب پودر و تنطور آن را استعمال مى‏ كنند. اوژنول يا اسانس ميخك مايع معطر و ضدعفونى و بى‏ حس كننده است. كه براى دفع دردهاى دندان و نيز رفع درد وقتى كه ميناى دندان فاسد شده. و به عصب رسيده است و نيز در مورد بيمارى سل آن را استعمال مى‏ كنند.

صباح بن محارب گويد: نزد ابى جعفر ابن الرضا (امام محمد تقى عليه السلام) بودم، گفتند: باد خبيث شبيب بن جابر را زده صورت و چشم هايش كج شده است.

امام فرمود: پنج مثقال ميخك در يك قنينه (خُم) خشك مى‏گذارى و سر آن را محكم مى‏ بندى. سپس به روى آن گل ماليده در تابستان به اندازه يك روز و در زمستان دو روز در برابر آفتاب مى‏گذارى بعد آن را بيرون آورده نرم مى‏كوبى. سپس آن را با آب باران تر مى‏ كنيد مانند ماليدن عطر بر لباس بعد آن شخص به پشت مى‏ خوابد. و اين ميخك كوبيده را بر آن طرف كج مى‏ مالند. و تا آن‏وقت مى‏خوابد كه ميخك خشك شود و پس از اينكه خشك شد خدا آن باد را برمى ‏دارد و بر حالت اولى برمى‏ گردد. صباح بن محارب گويد: رفيقان ما رفتند و اين مژده را به شبيب بن جابر دادند. او نيز با آنچه امر كرده معالجه كرد و به بهترين حال به يارى خدا، برگشت.

ميخك را به عربى قرنفل مى‏ گويند. ميخك داراى بوى معطر و طعم تند و سوزنده‏اى است. كه آن را در اغذيه و دارو بكار مى ‏برند. ميخك مقوى، هضم كننده، ضدعفونى و بى‏حس كننده است. كه از اين جهت براى رفع درد دندان مؤثر و براى بيمارى سل نيزخوب مى‏ باشد.

ميخك را به انگليسى‏CLOVES وOGINIA CARYOPHLLATA مى ‏نامند.

نافع بوى بد دهان، ضعف معده، جگر و طحال، سودا، قى، ضعف لثه و دندان، بادهاى درونى، سكسكه، قولنج، سل و سرمه‏اش مقوى چشم است. ميخك داراى ماده اوژنول مى‏ باشد.