بادرنجبویه

بادرنجبويه از تيره نعناعيان است. بادرنجبويه را به اسم علمى‏Melissa officinalis نوشته ‏اند.

عربى: مفرح قلب، مفرح القلب المحزون، حبق الريحانى، حشيشه اللوز، بقلة الريحان، بقله غريبه، بقلة الطيب.

فارسى: بادرنگبويه. رومى: ياسلفين. مصرى: ريحان النعنع. هندى: تره گربه، بالنگبويه، بادرنبويه، بلى لوتن. سريانى: اطروحنا. يونانى: تيلفن، مالى توفلن.

برگ، تخم، سرشاخه‏ هاى گلدار، گل و عرق بادرنجبويه مورد استفاده طبى دارد.

مزاج آن گرم و خشك در درجه دوم مى ‏باشد.

بادرنجبويه داراى مواد: تانن، كامفر، قندهاى مختلف، مواد رزينى، مواد پكتيكى، ماده تلخ، اسانس و كتاريا مى‏ باشد.

مضر كپل است و مصلحش صمغ عربى و كبدر مى‏باشد. برگهايش قلبى شكل و دندانه‏اى و گلهايش سفيد يا زرد رنگ مى‏باشد.

گياهى علفى، پايا و از تيره نعناع است.  ساقه‏اى به ارتفاع 30/ 0 ال 80/ 0 متر و حتى بيشتر، منقسم به شاخه‏ هاى متعدد دارد.

قسمت مورد استفاده بادرنجبويه، سرشاخه‏ هاى گلدار گياه يا منحصرا برگهاى بدون‏ دمبرگ آن است.

بادرنجبويه در منازل نواحى شمالى ايران به طور خودرو ديده می شود.

هنگام تازه بودن طعم و بوى خوش در آن است و براى مرض ماليخوليا مفيد است و حكماى هند اين گياه ايرانى را تا به حال براى مرض ماليخوليا و غيره استعمال مى كنند.

بهتر از همه، تازه آن است كه مفيد جميع امراض بلغمى و سوداوى به خصوص خارش سوداوى مى‏ باشد. نيز حرارت دهنده به بدن، شادى‏ آور، مقوى دل و دماغ و حواس و حفظ ذكاوت و صاف كننده ذهن است.

مرهم آن مسكن دردهاى مفاصل است. اعضاى رئيسه دل و دماغ و جگر را قوت مى  ‏دهد و فرح‏بخش است.

بادرنجبویه در علاج همه بيماري هاى بلغمى و سودايى مفيد است. داروى گرى سودايى است. مجارى گرفته دماغ را باز مى‏كند، بوى بد دهان را از بين مى‏ برد، بادرنجبویه كمك هضم است و داروى سكسكه مى‏ باشد. به عنوان مقوى قلب از قديم الايام استعمال شده است.

مقوى دل و مغز، نافع امراض سوداوى و بلغمى، تشنج، سنكوپ، ضعف قلب و … است.