درمان با فلزات توسط اهل بیت علیهم السلام
ﺭﻭﺩﻟﻒ ﮊﺍﯾﮕﺮ ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ :
ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﮑﺎﺭﺍﺕ ﻋﻠﯽ (ﻉ ) ﺩﺭ ﺗﺪﺍﻭﯼ ، ﺑﺎﻋﺚ ﺣﯿﺮﺕ ﺍﻃﺒﺎﯼ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﺷﺪﻭ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺁﻥ ﭘﯽ ﺑﺒﺮﻧﺪ .
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﮑﺎﺭﺍﺕ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ (ﻉ ) ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﯾﮏ ﺳﮑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻇﺮﻑ ﺁﺏ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺳﮑﻪ ﺭﺍ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺗﮑﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﮑﻪ ﺭﺍ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﺪ .
ﭘﺰﺷﮑﺎﻥ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺍﻭﺍ ﭘﯽ ﺑﺒﺮﻧﺪ . ﭼﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﻠﺰﺍﺕ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﻮﻉ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﯼ ﺗﺪﺍﻭﯼ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺽ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻠﺰﺍﺕ ﺳﺒﺐ ﻣﺪﺍﻭﺍﯼ ﺍﻣﺮﺍﺽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ، ﺑﺎ ﺁﻥ ﺷﮑﻞ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ (ﻉ ) ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺍﻭﺍ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ، ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ .
ﭼﻮﻥ ﯾﮏ ﺳﮑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻇﺮﻑ ﺁﺏ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ،ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺮﻧﺠﺒﯿﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺣﻞ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺤﻠﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﻣﺪﺍﻭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻭﻟﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺏ ، ﺳﺒﺐ ﺷﻔﺎﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ
ﺟﻨﺪﯼ ﺷﺎﭘﻮﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ ( ﻉ ) ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﮑﻪ ﯼ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻇﺮﻑ ﺁﺏ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺗﮑﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺷﺪ ؟
ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﺳﮑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﯾﺎ ﯾﮏ ﻗﻄﻌﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﺁﺏ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﯾﻢ ﻭ ﺗﮑﺎﻥ ﺑﺪﻫﯿﻢ ، ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺎ ﺁﺏ ﺣﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻟﯿﻠﺶ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺏ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯾﻢ ، ﺍﮔﺮ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻘﺮﻩ
ﻣﻮﺭﺩ ﺁﺯﻣﺎﯾﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺪﻫﯿﻢ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﻧﮓ ( ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺁﻟﺒﺎﻟﻮﯾﯽ ﺭﻭﺷﻦ ) ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺁﺑﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﮑﻪ ﯼ ﻧﻘﺮﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ ﺩﺭ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ .
ﻭ ﻧﯿﺰ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﻠﻮﻝ ﻧﻘﺮﻩ ، ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺿﺪ ﻋﻔﻮﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﮑﺮﻭﺏ ﮐﺶ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﺐ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﯾﮏ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﺯ ﻗﻮﯾﺘﺮﯾﻦ ﺩﺍﺭﻭ ﻫﺎﯼ ﻣﯿﮑﺮﻭﺏ ﮐﺶ ﺍﺯ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ (ﻧﯿﺘﺮﺍﺕ ﺁﺭﮊﺍﻥ ) – ﺳﻨﮓ ﺟﻬﻨﻢ – ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ .
ﻋﻠﯽ (ﻉ ) ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻗﺮﻥ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ، ﺑﻪ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺗﺪﺍﻭﯼ ﻣﺤﻠﻮﻝ ﻧﻘﺮﻩ ﭘﯽ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﭘﯽ ﺑﺮﺩﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺷﮑﻞ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺗﺠﺰﯾﻪ ﻭ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﻫﺎ ﻭ ﺁﺯﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎﯼ ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ .
ﺍﻋﺘﺮﺍﻓﺎﺕ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﺍﺭﻭﭘﺎ ۱۷
منبع : مجله طب اسلامی
